Tata idealny

Dziś na szczę­ście odcho­dzi­my już od ste­reo­ty­pów, że wycho­wa­nie dzie­ci nale­ży do obo­wiąz­ków mamy. Współcześni tatu­sio­wie coraz czę­ściej reali­zu­ją pro­ste, ale jak­że mądre sło­wa, że „Ojcem może zostać każ­dy, ale trze­ba być kimś wyjąt­ko­wym, żeby zostać Tatą…”

Nauczyciel i przyjaciel

Tata to pierw­szy i jed­no­cze­śnie naj­waż­niej­szy życio­wy nauczy­ciel. To on poka­zu­je dziec­ku, jak wbić gwóźdź, jak przejść przez kału­żę, jak zbu­do­wać śnie­go­we iglo i nary­so­wać konia w galo­pie. To dzię­ki tatu­sio­wej mądro­ści, dziec­ko uczy się pozna­wać nie tyl­ko zasa­dy obo­wią­zu­ją­ce w ota­cza­ją­cym je świe­cie, ale rów­nież umie­jęt­ność bez­pro­ble­mo­we­go dosto­so­wa­nia się do nich.

Mądry tata nie musi krzy­czeć i siłą egze­kwo­wać wyko­na­nia dzie­cię­cych obo­wiąz­ków. On wie, że odpo­wied­ni argu­ment czy­ni cuda, zaś groź­ba kary wpły­wa destruk­cyj­nie na roz­wój dzie­cię­cej psychiki.

Tata – naj­więk­szy autorytet

Zapewne każ­dy ojciec chciał­by usły­szeć, że jest dla swo­je­go potom­stwa naj­więk­szym auto­ry­te­tem. Jak więc powi­nien postę­po­wać, by na ów tytuł zasłużyć?

Przede wszyst­kim powi­nien spę­dzać z dzieć­mi jak naj­wię­cej cza­su i czyn­nie uczest­ni­czyć w ich życiu. Odpowiednia gra­da­cja zadań i umie­jęt­ność roz­pla­no­wa­nia cza­su, to nie­wąt­pli­wie istot­na cecha współ­cze­sne­go ojca.

Wspólna zaba­wa, wspól­na pra­ca i wspól­ne roz­mo­wy to ele­men­ty budo­wa­nia wię­zi, któ­re prze­trwa­ją nawet naj­trud­niej­sze chwi­le. Maluchy uwiel­bia­ją zaba­wy, w któ­rych uczest­ni­czą doro­śli. To ich zacho­wa­nie jest wyznacz­ni­kiem mądro­ści i nie­ogra­ni­czo­nej wie­dzy. W żad­nej innej sytu­acji, męż­czy­zna nie może liczyć na takie uwiel­bie­nie, zaufa­nie i podzi­wia­nie, jak ma to miej­sce pod­czas zaba­wy z dzieć­mi. Jeśli poka­zu­je, jak wyko­nać pra­wi­dło­wy węzeł żeglar­ski, jak zjeż­dżać na san­kach lub jak grać w sza­chy, w oczach dziec­ka ura­sta do roli superbohatera.

Dlatego wła­śnie w przed­szko­lu dzie­ci prze­ści­ga­ją się w okre­śle­nia swo­ich ojców typu: … a mój tata jest naj­sil­niej­szy, a mój tata jest naj­mą­drzej­szy, a mój tata jest największy.

Każde dziec­ko marzy o tym, by jego tata był zawsze NAJ. Spełnij jego marzenia!

Idealny, czy­li jaki?

Nikt z nas nie jest ide­al­ny i nigdy taki nie będzie. Każdemu zda­rza­ją się chwi­le sła­bo­ści, zde­ner­wo­wa­nia i gor­sze­go samo­po­czu­cia. Są to jed­nak „ide­al­ne” oko­licz­no­ści do ucze­nia dziec­ka wraż­li­wo­ści i zro­zu­mie­nia dru­giej oso­by. Zamiast mówić dziec­ku „dziś nie chce mi się z tobą bawić” lepiej wyja­śnić powód swo­jej nie­dy­spo­zy­cji a nawet złe­go humo­ru i w ten spo­sób uczyć dziec­ko empa­tii i zamia­ny ról. Jeśli dziec­ko w ten spo­sób nauczy się, że świat nie krę­ci się wyłącz­nie wokół nie­go i cza­sa­mi trze­ba też pogła­skać po głów­ce smut­ne­go tatę, lub dać mu kawa­łek cze­ko­la­dy, bo jest bar­dzo sła­by i zmę­czo­ny – w przy­szło­ści wyro­śnie z nie­go czło­wiek wraż­li­wy na ludz­ką krzyw­dę. Jeśli jed­nak ojciec zamy­ka się w sobie, dziec­ko nie jest w sta­nie zro­zu­mieć, dla­cze­go jesz­cze wczo­raj tata się z nim bawił i śmiał, a dziś nawet nie chce z nim roz­ma­wiać. Taka sytu­acja może wywo­łać u dziec­ka poczu­cie winy (pod­świa­do­me szu­ka­nie, co zro­bi­ło źle), lub para­dok­sal­nie może rów­nież nauczyć obo­jęt­no­ści na ludz­ką krzyw­dę. Jeśli tata nie chce się bawić, to nie – będę się bawić sam. Konsekwencje takie­go rozu­mo­wa­nia mogą ujaw­nić się w dale­kiej przy­szło­ści, kie­dy to doro­sły syn nie zro­zu­mie zamknię­te­go w sobie cier­pią­ce­go ojca, któ­ry wła­śnie takiej posta­wy go nauczył, więc nie powi­nien mieć pretensji.

Cechy dobre­go taty

Na zada­ne inter­na­tom pyta­nie, „jaki powi­nien być ide­al­ny tata”, posy­pa­ły się dzie­siąt­ki róż­no­rod­nych odpo­wie­dzi. Oto kil­ka z nich.

Tata powi­nien:

• umieć przy­znać się przed dziec­kiem, że nie jest ide­al­ny i popeł­nia błędy,
• umieć słu­chać,
• nie narzu­cać dziec­ku wła­snej wizji tego, co dziec­ko powin­no lubić, jakie powin­no mieć zain­te­re­so­wa­nia, kim powin­no być w przyszłości,
• uni­kać zrzę­dze­nia i gde­ra­nia (mówić krót­ko i konkretnie),
• umieć dawać i umieć brać,
• uni­kać destruk­tyw­nej kry­ty­ki (nie kry­ty­ko­wać dziec­ka jako oso­by, lecz jego zachowanie),
• umieć “wejść w skó­rę” swo­je­go dziecka,
• być opo­ką, pod­po­rą, przystanią,
• być spra­wie­dli­wym,
• być wyma­ga­ją­cym,
• uni­kać zabra­nia­nia cze­goś wów­czas, gdy zakaz nie ma racjo­nal­ne­go uza­sad­nie­nia, a jest wyłącz­nie odzwier­cie­dle­niem zmęczenia/złości/frustracji taty,
• uni­kać nie­spój­no­ści i bra­ku kon­se­kwen­cji w tym co mówi i robi.

Chwila reflek­sji

Jeśli chcesz, by Twoje dziec­ko mia­ło szczę­śli­we dzie­ciń­stwo, przy­po­mnij sobie swo­je dzie­ciń­stwo i chwi­le, któ­re naj­bar­dziej utkwi­ły ci w pamięci.

Czy pamię­tasz, że 30 lat temu jadłeś na obiad pysz­ne mię­so, bo tata wcze­śniej wziął kil­ka nad­go­dzin, żeby zaro­bić wię­cej pie­nię­dzy i je kupić? A może pamię­tasz, jak poszli­ście pierw­szy raz na lodo­wi­sko i tata uczył cię jeź­dzić na łyżwach?

Pewnie i two­je dziec­ko nie cie­szy się z two­je­go awan­su oku­pio­ne­go bra­kiem cza­su i per­ma­nent­nym zmę­cze­niem. Pewnie i ono marzy o tym, by jechać z tobą na wyciecz­kę rowe­ro­wą lub cho­ciaż zagrać razem na komputerze.

Już dziś zadbaj nie tyl­ko o jego przy­szłe wspo­mnie­nia, ale rów­nież o swo­je wła­sne. Pomyśl, czy za kil­ka­dzie­siąt lat będziesz pro­sił o chwi­lę roz­mo­wy i poda­nie lekarstw dzi­siej­sze­go swo­je­go sze­fa, kum­pli od piwa czy też kole­żan­ki z pra­cy. Prawdopodobnie będziesz cze­kał na swo­je dziec­ko, tak jak ono teraz cze­ka na ciebie.

Poniżej film dedy­ko­wa­ny wszyst­kim tatusiom

Przeczytaj tak­że:

► Kary cie­le­sne w wychowa­niu dzieci

► Dlaczego war­to bawić się z dziećmi? 

► Kiedy zacząć wycho­wy­wać dziecko?

Image cour­te­sy of [ima­ge cre­ator name] / FreeDigitalPhotos.net

Podobał Ci się arty­kuł, podziel się z innymi

• 
• 
• 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•